Sonja van Geerenstein: ‘Ik was liever een week later met een plak thuis gekomen’

VEENENDAAL ,,Ik was blij weer terug te zijn in Veenendaal en mijn familie weer te zien. Maar liever had ik een week langer in Japan gezeten. En terug gekomen met een plak.’’ Aan het woord is Sonja Van Geerenstein. De teammanager van het Nederlands vrouwenvoetbalelftal keerde eerder dan gehoopt terug van de Olympische Spelen in Tokio.

door Wim van Kessel

Op 6 juli vertrokken de OranjeLeeuwinnen richting Japan. Als regerend Europees kampioen en verliezend WK finalist, was Nederland vooraf zeker één van de favorieten. Dat werd nog eens bevestigd door de poulewedstrijden. Een 10-3 overwinning op Zambia, een 3-3 gelijkspel tegen Brazilië en een 8-2 zege op China waren goed voor een eerste plaats.

,,Het lastige van Zambia was dat wij vooraf niet heel veel van hen wisten. Behalve dat ze een groot talent hebben, die ook drie keer scoorde tegen ons. Tegen Brazilië leken wij de wedstrijd in handen te hebben, maar gaven een 2-1 voorsprong weg. Toch wisten wij er nog een gelijkspel uit te slepen. En China was minder sterk dan verwacht’’, kijkt de Veenendaalse terug.

Voor die laatste ontmoeting was al bekend dat bij winst er de zekerheid was dat juist de Verenigde Staten de tegenstander zou worden. ,,Nee, er is nooit overwogen hen bewust te ontlopen. Wij wilden het best mogelijke resultaat boeken. Elke keer het beste uit onszelf te halen.’’

KLUS Daardoor was er in de kwartfinale al de ontmoeting tussen de laatste twee WK finalisten. ,,Wij waren heel goed voorbereid. Beseften maar al te goed dat het ergens om ging. Van heel veel extra spanning was geen sprake. Dat was meer voor de eerste wedstrijd. We hadden het gevoel de klus te kunnen klaren.’’

Daar leek het zeker de tweede helft op. Na een 2-2 tussenstand, miste Lieke Martens acht minuten voor tijd een strafschop. ,,Lieke was als eerste aangewezen. Ze nam haar verantwoordelijkheid. Ik denk dat over de gemiste strafschop en de verloren strafschoppenserie voldoende is gezegd. En het is iets van de speelsters of technische staf, daar nog wat meer over te zeggen.’’ 

ERG BALEN Door de verloren strafschoppenserie was Oranje uitgeschakeld. ,,Dit hoort bij topsport, maar is heel erg balen. Zeker ten opzichte van twee jaar eerder toen wij verdiend verloren, hadden wij hen kunnen pakken. Het bewees weer eens dat we stappen hebben gezet en ons door hebben ontwikkeld. Als teammanager probeer je bij zo’n grote domper de ploeg bij elkaar te houden. Maar iedereen moet het zelf verwerken. Ik moet zeggen dat ikzelf de grootste teleurstelling de volgende morgen voelde bij het wakker worden. En dan moesten wij nog een dag extra wachten voordat we naar huis konden.’’

BEPERKINGEN Daarmee kwam een einde aan het Olympische avontuur, wat door de Covid-19 situatie natuurlijk compleet anders liep dan anderhalf jaar geleden voorzien. In Japan begon het dus met een trainingskamp in Kamogawa. ,,Ondanks de beperkingen liep dat prima. Wij hadden een vleugel van het hotel voor onszelf. De hoteltuin was voor de helft afgezet, waar we vrij konden bewegen.’’ Tijdens deze periode werd nog een trainingswedstrijd gespeeld tegen Canada(3-3), wat later in de halve finale Verenigde Staten klopte. ,,Ja, dat gaf wel een dubbel gevoel.’’ 

Voor de Oranje vrouwen was er geen Olympisch Dorp, maar een verblijf in een hotel in Sendai, op ongeveer vijf uur rijden van Tokio. ,,Wij mochten alleen door de personeelsingang en gebruik maken van de dienstlift. Ook was het verboden de hoteltuin in te gaan. Probeerde je dat wel, had je direct twee, drie man beveiliging op je dak. Wij zijn het gesprek toen aangegaan. Laten weten dat je in Nederland in de gevangenis meer bewegingsvrijheid hebt. Uiteindelijk konden we toch die tuin in. Ik moet wel opmerken dat zowel de speelsters als staf prima met de omstandigheden om gingen.’’

,,Voor de laatste twee wedstrijden zaten wij in Yokohama. Daar was er weer nauwelijks bewegingsvrijheid. Er is toen nog even gekeken of wij toch niet een moment naar het Olympisch Dorp konden. Maar omdat wij al lange tijd met elkaar in een bubbel zaten, en de sporters in het Olympisch Dorp ook, is om elke risico maar uit te sluiten besloten dat niet doen. Dat is natuurlijk jammer. Je krijgt minder van het Olympisch gevoel mee. En door Covid-19 had je natuurlijk extra werkzaamheden. Denk aan bijvoorbeeld elke dag testen en vragenlijsten invullen.”

VOORDEEL Voor Sonja van Geerenstein was het enige voordeel van de vroege uitschakeling, dat ze iets langer kan bijkomen van het Japanse avontuur. ,,Het werk gaat gewoon door. Op 13 september komen wij weer bij elkaar. Op 17 en 21 september worden de eerste WK kwalificatiewedstrijden gespeeld.’’

Dan ook staat er voor het eerst sinds 2016 een nieuwe bondscoach voor de groep. Na het tijdperk Sarina Wiegman komt nu de Engelsman Mark Parsons. ,,Sarina was een heel fijne collega. Ik hoop dat er met Mark ook een goede klik zal zijn. Die woont nog tot 1 december in Amerika. Waar ik in Zeist meer dan regelmatig met Sarina ging zitten, zal het contact de eerste maanden anders lopen.’’

VERANDERENDE ROL Sonja van Geerenstein is al vanaf 2005 teammanager. ,,Mijn rol is door de jaren heen totaal anders geworden. Daardoor heb ik mij weten te ontwikkelen binnen mijn functie. Toen ik begon was er een staf van zeven personen, nu van vijftien van allerlei specialisten. Ik kijk dan ook met plezier uit naar de komende evenementen. Het EK in Engeland en het WK in Australië en Nieuw Zeeland. Met dan hopelijk weer volle tribunes.’’

Tussen alle drukke bedrijven door probeert Van Geerenstein haar oude clubs GVVV en DTS Ede ook nog te volgen. ,,Bij GVVV ben ik opgegroeid. Heb daar van mijn achtste tot achttiende gevoetbald. Mijn moeder en vader waren daar in allerlei functies ook actief. Ik vind het ook mooi dat er toen ik weg ging er 10 meiden voetbalden en toen ik tien jaar later terugkwam, er zelfs een meisjes- en vrouwentoernooi in alle leeftijdsklassen georganiseerd kon worden.’’

VOORBEELD ,,Bij DTS in Ede heb ik nog in de eerste klasse gespeeld. Dat was mijn top. Met clubcoryfeeën als Eveline Zech en Linda Helbling heb ik nog samengespeeld. Ik vind DTS een voorbeeldclub voor de regio. De mannen en vrouwen zijn even belangrijk. Het plan was daar met een 35+ team te gaan voetballen. Maar door de corona situatie is het daar nog niet van gekomen.’’

Zoals corona ook een invloed had op de Olympische Spelen. ,,De Olympische Spelen blijven een uniek fenomeen. Vanwege de uitzonderlijke tijd was het al anders dan anders. Bijvoorbeeld geen toeschouwers. En met het voetbal zaten we zover van Tokio af, dat we ook minder meekregen van het hele gebeuren. Maar het blijft natuurlijk een fantastisch evenement om mee te maken’’, besluit Sonja van Geerenstein.