Dick Andree, de verzorger van Veenendaal: ‘Ik heb drie levens gered’

VEENENDAAL Verzorgers en fysiotherapeuten zijn de stille maar onmisbare krachten rondom een sportteam. Zij horen dingen op de behandeltafel, die zeer vertrouwelijk zijn en hebben een hechte band met de sporter, maar ook met de trainer. Hoe gaan ze daar mee om? Waarom blijft een verzorger vaak zo lang bij zijn club? In een serie artikelen zetten we enkele verzorgers uit de gemeente Veenendaal centraal. In de zevende aflevering: De 73-jarige Dick Andree van voetbalvereniging Veenendaal.

door Jeroen van der Veer

Je was veldtrainer en plotsklaps werd je in 1985 verzorger, hoe zit dat Dick? ,,Ik was inderdaad trainer bij het voormalige vv Ede. Toen daar veel blessures waren en de verzorger er een keer niet was, moest ik dat doen. Dat bleek ik zo leuk te vinden, dat ik direct stopte met het trainerschap en een cursus ging volgen om verzorger te kunnen zijn.”

Dat is toch vreemd? Een voetbaldier wil met voetbal bezig zijn en niet met het menselijk lichaam? ,,Zonder dat lichaam kan niemand voetballen, hé?! Mensen vergeten wel eens hoe belangrijk de rol van verzorger is en dat vind ik jammer. Daarnaast heb je als verzorger veel meer contact met de spelers en leer je ook de mens kennen. Je voert hele persoonlijke gesprekken.”

Juist dat persoonlijke aspect ligt jou wel, hoor ik van iedereen binnen voetbalvereniging Veenendaal. ,,Ik ben een mensen-mens. Ik wil graag mensen om mij heen hebben en dan voel ik mij goed. Veenendaal is een enorm warme club en ik koester elk moment dat ik er mag zijn.”

Toch kwam je pas later bij Veenendaal. Na vv Ede ging je geloof ik naar Lunteren, toch? ,,Ja, klopt. Maar dat was maar eventjes. Daarna vijftien jaar bij Veenendaal en toen kwam er een trainer met wie ik niet op één lijn lag. Als ik iets vond van een speler, trok hij zich daar niets van aan. Tja, dan ben ik snel klaar. Hoe mooi ik de vereniging ook vond; maar dan houdt het voor mij op. Ik ben toen naar Blauw Geel gegaan en sinds vorig seizoen weer bij het warme nest teruggekeerd.”

Wat maakt Veenendaal zo speciaal? ,,De saamhorigheid. Niemand heeft een dubbele agenda, we zeggen wat we vinden en hebben allemaal hart voor de club. Spelers die ik 15 jaar geleden behandeld heb, appen mij nog altijd. Dat is kenmerkend voor deze club. Eenmaal een Veenendaler, altijd een Veenendaler.” 

Iedereen op de vereniging lijkt jou te kennen en jij hen. Dat doe je goed. ,,Dat zegt toch alles? Ik behandel niet alleen de selectiespelers, maar ook anderen kunnen bij mij terecht. Ik ben elke dinsdag- en donderdagavond vroeg op de club en zie dan veel spelers. Tussen 19.00 uur en 19.30 uur is bestemd voor de A-selectie, maar verder mag iedereen langskomen. Ik wil graag mensen helpen; of het nou de spits van het eerste is of de wisselspeler van Veenendaal 7.”

Wat maakt het verzorgingsvak zo leuk? ,,Je kan echt iets betekenen voor een persoon. Vaak is het een mentale kwestie, moet ik wel eerlijk bekennen. Door veel te praten en iemands ‘klachten’ aan te horen, neem je al veel pijn weg. Gek, maar waar.”

Dus eigenlijk zijn het pieperts? ,,Zo wil ik dat niet noemen. Je moet iedereen serieus nemen. Wel gingen de voetballers vroeger door, terwijl ze pijn hadden. Nu nemen ze minder risico. Of dat goed is? Tja, voor beiden valt wat te zeggen.”

Ondanks dat jij graag mensen helpt, hoop je natuurlijk dat je weinig ‘werk’ hebt en iedereen fit is. Hoe probeer je dat te realiseren? ,,Een goede warming-up is heel belangrijk. Soms zie ik clubs 10 minuten rekken en strekken, maar dat kan echt niet. Bij Veenendaal zijn ze zeker twintig minuten bezig met de warming-up. Daarmee voorkom je al heel veel problemen.”

En hebben ze wel iets, dan kom jij in actie. Wat zijn de heftigste dingen die je hebt meegemaakt op het voetbalveld? ,,Oef, nou... heb je even? Ik heb een keer een toeschouwer gereanimeerd. Dat was heel heftig, maar die persoon heeft het wel overleefd. Ik heb ook een keer mijn eigen vader moeten reanimeren. Ook hij bleef daardoor in leven. Maar ik zal ook nooit vergeten toen een speler na de wedstrijd uit boosheid de bal wegtrapte en iemand keihard op z’n achterhoofd raakte. Niemand zag dit, maar ik wel. De speler viel en slikte zijn tong in. Die heb ik kunnen helpen en daardoor overleefde hij dit ook. Eigenlijk heb ik dus drie levens gered.” 

Zo, dat is nogal wat. Groot contrast als dan opeens iemand bij je komt met spierpijn of zo... ,,Haha, zeg dat. Maar goed, ook daarmee moet je de mensen helpen. Spierpijn; daar lach ik om. Dat is een teken dat je daarvoor te weinig hebt gedaan.”

Zeg je dat de speler dan ook? ,,Natuurlijk. Eerlijkheid duurt het langst.”

Ik hoor het al; jij bent op je plekje rondom de massagetafel. ,,Zeker weten. Ik doe dit echt enorm graag en vooral het persoonlijke contact. De spelers weten dat ik te vertrouwen ben en dat ze hun hart bij mij kunnen luchten. Tja, zo zie je maar: een verzorger is echt niet alleen die persoon die met de waterzak loopt...”