Tom Leenaerts, als fysiotherapeut ook actief bij SKF: ‘Veenendaal realiseert zich te weinig dat hier de top van Nederland speelt’

VEENENDAAL Verzorgers en fysiotherapeuten zijn de stille maar onmisbare krachten rondom een sportteam. Zij horen dingen op de behandeltafel, die zeer vertrouwelijk zijn en hebben een hechte band met de sporter, maar ook met de trainer. Hoe gaan ze daar mee om? Waarom blijft een verzorger vaak zo lang bij zijn club? In een serie artikelen zetten we enkele verzorgers uit de gemeente Veenendaal centraal. In de zesde aflevering: Tom Leenaerts, mede-eigenaar van de praktijk Fysiotherapie Scheepjeshof en actief bij SKF Tafeltennis.

door Jeroen van der Veer

Hoe ben je bij SKF terecht gekomen? ,,Aanleiding was het vertrek van Jan van de Pol in het kalenderjaar 2011. Jan was de fysiotherapeut van SKF. Ik heb zijn maatschapsdeel overgenomen en het lag dus voor de hand om zijn rol bij de tafeltennisvereniging ook over te nemen.”

Had je überhaupt wel iets met tafeltennis? ,,Niet meer dan de meeste mensen. Ik heb in mijn jeugd wel recreatief gespeeld. In de loop der jaren ben ik wel de sport en de vereniging gaan waarderen. Er zijn overeenkomsten tussen tafeltennis en schaken; in beide gevallen moet je een aantal slagen vooruit denken. Tafeltennis is nog uitdagender door het grote beroep op het reactievermogen. Door training worden de handelingen ingeslepen en gecombineerd, zodat ook ruimte ontstaat voor tactiek en strategie.”

Daarnaast kan je bij SKF ook genieten van het hoge niveau, denk ik? ,,Zeker waar. Veenendaal realiseert zich naar mijn idee weinig dat hier de top van Nederland speelt. SKF heeft een fantastische jeugdopleiding. Top- en breedtesport voor alle leeftijden zijn hier onlosmakelijk verbonden en worden uitzonderlijk goed behuisd in de zelf gebouwde hal en nog ouderwets gedragen door vele enthousiaste, betrokken en kundige vrijwilligers.”

Waarom zijn jullie aan de club verbonden? ,,Als praktijk, Fysiotherapie Scheepjeshof, willen wij midden in de Veenendaalse samenleving staan. Met veel vaardigheid op gebied van sportblessures in huis. Daarom sponsoren wij zulk sportief en breed gedragen enthousiasme graag.”

Ben je vaak op de vereniging te vinden? ,,In ieder geval de eerste dinsdagavond van de maand en bij de belangrijkste wedstrijden.”

Is het lastig dat wat je op de behandeltafel hoort, voor je te houden? ,,Geen enkel probleem. Dat ben ik verplicht en gewend als fysiotherapeut. En als de trainer moet weten dat een speler serieus geblesseerd is, dan vraag ik toestemming van de speler.”

Zie je snel genoeg of iemand echt geblesseerd is of faken ze ook wel eens? ,,Faken gebeurt hier niet. Is ook geen enkele reden voor. Ze zijn gretig en willen allemaal graag spelen.”

Welke speler ligt het meest bij jou op de tafel? ,,Dat kan ik uiteraard niet zeggen. Tafeltennis is wat minder blessuregevoelig omdat het geen contactsport is. De meest voorkomende speler die bij mij op de tafel ligt, is de tafeltennisser met een schouderblessure. Tafeltennis is een sport met een hoge impulsiviteit. Impuls is massa maal snelheid: de massa is beperkt, maar snelheid is zeer hoog. Bij een forehand-smash komen de weke delen tussen schouderkop en schouderdak onder hoge impulsieve belasting te staan. Meestal vindt zo een blessure plaats in combinatie met een aangeboren kwetsbaarheid.”

Wat is de heftigste blessure die je voorbij hebt zien komen? Dat zijn de schouderblessures van de slagarm waarbij de betreffende sporter maanden uit de roulatie is. Niet alleen een fysiek, maar ook een geestelijk drama. Dit omdat elke speler het liefst zijn sport beoefent. Het ging hier om een schouder met het ‘Buford complex’; een aangeboren kwetsbaarheid in het schoudergewricht waarbij een deel van de kraakbeenmantel ontbreekt en sprake is van een afwijkend gepositioneerde band.”

Zijn spelers in de loop der jaren meer of minder gaan piepen? ,,Zij piepen niet; toen niet en nu niet. Ik weet dat de mensheid is verdeeld tussen twee uitersten. Er zijn mensen die klagen eerder dan anderen, maar vaak zie ik dan ook een in aanleg verhoogde kwetsbaarheid.”

Wat doe je als een trainer je advies niet opvolgt over het wel of niet fit verklaren van een speler? ,,Gebeurt bijna nooit. Er zijn echter mensen in de vereniging met een groot “wij” in plaats van “ik”-gevoel en als door een blessure een team een belangrijke wedstrijd dreigt te missen, dan offeren zij, geblesseerd of niet, zich op en vallen dan in. Voor het team en de vereniging.”