Nelis van Lienden, de verzorger van VRC: ‘Ik word de vader van de groep genoemd’
RubriekenVEENENDAAL Verzorgers en fysiotherapeuten zijn de stille maar onmisbare krachten rondom een sportteam. Zij horen dingen op de behandeltafel, die zeer vertrouwelijk zijn en hebben een hechte band met de sporter, maar ook met de trainer. Hoe gaan ze daar mee om? Waarom blijft een verzorger vaak zo lang bij zijn club? In een serie artikelen zetten we enkele verzorgers uit de gemeente Veenendaal centraal. In de derde aflevering: De 55-jarige Nelis van Lienden van VRC.
door Jeroen van der Veer
Ha Nelis, vertel eens... je was 21 jaar en toen ging het mis voor jou hé? Mede door die horrorblessure kwam jij in het verzorgingsvak terecht, toch? ,,Och, tja... die blessure. Ik was 21 jaar en scheurde vrijwel alles in mijn knie af. Dat maakte zo’n verschrikkelijk geluid. Drie jaar daarna heb ik nog wel eens gevoetbald, maar dat was geen succes. Vanaf dat moment heb ik meer interesse gekregen in het verzorgen en fit maken van spelers.”
Toch was je eerst assistent-trainer ,,Klopt, bij Musketiers was dat, al werd ik daar ook verzorger. Na twee seizoenen ging ik naar Scherpenzeel; toen écht nog een familieclub. In mijn laatste jaar daar, promoveerden we. Dat vergeet ik nooit meer. Na drie seizoenen werd ik gevraagd door DVSA en ben daar toen twee seizoenen verzorger geweest. Ik had mijn ja-woord gegeven voor een derde jaar, maar toen vroeg Kees van Rijswijk via via, volgens mij via de Hyves van mijn vrouw, of ik naar VRC wilde komen. Het gesprek daar voelde direct goed en ik heb DVSA toestemming gevraagd, want ik had eigenlijk bij hun mijn toezegging al gedaan. Zij gunden mij de mogelijkheid en daar ben ik ze nog altijd dankbaar voor.”
Want VRC paste direct bij je? ,,Ja, 100%. Het is één grote familieclub. Een beetje zoals bij Scherpenzeel, maar dan in het groot. Het is niet voor niets dat ik komend seizoen mijn twaalfde jaar in ga.”
Dat zijn flink wat seizoenen, maar toch begreep ik dat je wel eens aan stoppen hebt gedacht. ,,Dat klopt, toen ik tien jaar actief was bij VRC. Dat leek mij een mooi moment. Alleen de club wilde graag dat ik doorging, de spelers ook en het belangrijkste: mijn vrouw en dochter ook. De zaterdag was ook hun uitje geworden. Zij zijn er iedere wedstrijddag bij.”
Niet alleen zij missen momenteel hun zaterdag; jij ook. Hoe is dat: maandenlang zonder voetbal? ,,Eerlijk? Ik vind het verschrikkelijk en ik mis die gasten echt. Mijn hokje bij VRC is altijd een zoete inval. Spelers komen even een praatje maken voor- en na de training en op de wedstrijddag is dat net zo. Het sociale contact is veel minder nu. We trainen wel weer, maar de wedstrijdspanning... dat mis je ook.”
Wat maakt het verzorgersvak zo leuk? ,,Het houdt je jong. Ze noemen mij bij VRC ‘de vader van de groep’ en dat zegt denk ik alles. Ik help spelers niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Mijn deur staat altijd open om een goed gesprek te voeren en die gasten weten ook dat dit dan tussen ons blijft. Maar goed; ik ben en blijf verzorger en wil dus spelers fit krijgen en houden. Kuitjes losmaken, tape aanbrengen... dat soort dingen. Leuk hoor, dat meen ik.”
De afgelopen jaren is VRC professioneler geworden. Niet alleen op het veld, maar ook daarbuiten. Merk je dat zelf ook? ,,Ja, en of! We hebben een medische staf waar je u tegen zegt. Professionele mensen met hart voor de club. Dat werkt fijn. Ik krijg nu -door middel van dit interview- de aandacht, maar er zijn er zoveel meer die dat verdienen. We doen het hier met z’n allen en ik mag daar een onderdeel van zijn.”
Je hebt in 11 seizoenen VRC een hoop spelers zien komen en gaan. Wie blijft je echt bij? ,,De twee Patrickjes. Van Brummelen en Rebergen. Van Brummelen had een keer zijn enkel uit de kom en zijn kuitbeen gebroken. Met hem ging ik toen mee naar het ziekenhuis. Erg heftig. En Rebergen... ja... een wereldgozer.”
Je noemt twee karakterspelers. Klootzakjes in het veld, die hun poot niet terugtrokken. Dat is nu wel anders. Welke spelers van de huidige groep heb jij het meest behandeld? ,,Haha, dan moet ik toch Stefan van Leeuwen noemen. Hij is nu wel gestopt, maar hem zag ik erg vaak. Ook Ruben Rentenaar; zijn enkel moet ik elke keer intapen. Mitch van den Berg heeft ook vaak wel ergens last van en daarnaast wil ik Bas Muller genoemd hebben. Niet omdat hij vaak iets heeft, maar omdat ik een zwak voor hem heb. Dat vind ik zo’n bijzondere gozer: zo lief. Wij hebben een bijzondere klik.”
Je bent op dinsdagavond, donderdagavond en zaterdag op het veld van VRC te vinden. Welke dag is nou het leukst? ,,De zaterdag; wedstrijddag hé. Daar draait alles om. En tja, dan moet ik soms met mijn waterzak het veld inlopen. Wist je trouwens dat ik een gele en blauwe spons erin heb zitten? Ja, echt waar. Geen idee waarom eigenlijk. Clubkleuren van VRC hé, denk ik.”
Maar goed dat jij in je 10de VRC-seizoen niet gestopt bent. Je hebt er nog enorm veel plezier in, als ik het zo hoor. ,,Dat klopt en ik kan ook nog wel even door. Alleen ik wil niet gezien worden als oud mannetje, dus ik moet stoppen als mensen dat gaan vinden. Wanneer dat moment is? Geen idee. Die gasten houden mij ook jong, haha. Maar misschien wel als ik vijftien jaar bij VRC zit. Dan ga ik zelf richting de 60 en is het wel leuk geweest.”
Zullen we beloven dat we daar nu nog niet aan gaan denken en heel hard hopen dat we elkaar snel weer op het veld zien? ,,Dat lijkt mij een goed punt, want echt: ik mis de zaterdag en VRC. De supporters die altijd naar de club komen om de jongens te zien voetballen, de mensen van de staf en spelers.... Het spelletje ligt veel te lang stil en ik vind het maar niets.”
