DOVO-iconen pakten in 1991 en 1999 de titel tegen aartsrivaal GVVV: ‘dit was historisch’

VEENENDAAL In aanloop naar de Panhuisderby zaterdag hield DOVO dinsdagavond een reünie van de kampioenteams van 1991 en 1999. De ‘rooien’ pakten in die jaren de titel tegen aartsrivaal GVVV. Freek Wittenrood en Frank Verkuijl zijn twee van de weinige spelers die beide kampioenschappen meemaakten. ‘Dit blijft ons altijd bij’.

door Rick Praamstra

Aanvaller Freek Wittenrood speelde maar liefst twintig jaar bij DOVO en werd in die jaren vijfmaal kampioen. Hij heeft een rood hart en is zijn jaren was de rivaliteit tussen de Panhuisclubs nog groter dan nu, zegt hij met een veelbetekenende glimlach. ,,In die tijd speelden er bijna enkel clubjongens bij beide clubs, we kwamen uit hetzelfde dorp. Als we elkaar tegenkwamen zeiden we niets tegen elkaar; niet op straat, niet op de fiets en ook niet op je werk. Er hing een enorm spanningsveld rond de wedstrijden.”

Middenvelder Frank Verkuijl speelde negen jaar aan de rode kant. Ook hij herinnert de rivaliteit zich nog goed. ,,Ik weet dat spelers van GVVV of DOVO op vrijdag niet gingen werken omdat ze fit wilden zijn voor de derby of door de spanning.”

Negen punten achter (in het tweepuntentijdperk) op GVVV stond DOVO in het seizoen 1990-1991, de ‘rooien’ kwamen terug, maar toch vierden supporters van GVVV al de titel toen de ‘blauwen’ Spakenburg met 6-0 afdroogden. Maar DOVO won ook, uit van DETO. Een unieke situatie in het Veense amateurvoetbal werd werkelijkheid: het seizoen eindigde beide clubs met evenveel punten en er werden twee beslissingsduels gespeeld. Bij GVVV werd het 1-1, bij DOVO 2-1 en zo vierden Wittenrood en Verkuijl feest.

TOPLESS

Freek herinnert zich vreemde incidenten rond die wedstrijd. ,,Volgens mij liepen er blauwe kippen en er liep een vrouw topless over het veld en een stuk van het middenstip was weggehaald. De duels waren beladen; elke dag weer werd je aangesproken door andere Veenendalers.”

Frank – vader van Ajax-talent Mark Verkuijl – ging vol vertrouwen de tweede beslissingswedstrijd in. ,,We waren ervan overtuigd dat we zouden winnen gezien het seizoenverloop; we kwamen van ver. We zaten in een betere flow dan GVVV.”

De kampioenschap zorgde voor ontlading, weet Freek nog. ,,Die was heel groot. Sport is emotie en die voelde je toen heel erg; emotie brengt je bij elkaar. Dit was een historische titel voor het rode kamp. Die blijf je altijd bij.” Frank: ,,Kampioen worden in zulke wedstrijden tegen de aartsrivaal is bijzonder. Het zegt genoeg dat de reünie juist nu wordt georganiseerd. Dit was mijn eerste titel en de mooiste. In 1994 werden we ook kampioen, maar ik moet dieper graven tegen welke club dat was (Sparta Nijkerk).”

VERKOCHT

Acht jaar later in 1999 stond DOVO bovenaan en deed GVVV op de laatste speeldag niet meer mee om de titel. Het was een ‘normale’ competitieduel, als je van normaal kan spreken als het om de Panhuisderby gaat. Hoek was ditmaal de concurrent en die speelden een week eerder tegen de ‘blauwen’. Zouden ze verliezen, dan was DOVO al kampioen. Dat liet de DOVO-rivaal niet gebeuren, stellen de twee clubiconen. Frank: ,,Er werd gezegd dat die wedstrijd is verkocht. GVVV-verdedigers zeiden tegen hun spitsen ‘maak jij ‘m of zal ik het doen’. Dit is de rivaliteit en dat is het mooiste wat er is.”

Ook nu was een 2-1 zege de sleutel naar de titel. Oud-prof Michel Boerebach knalde een kwartier voor tijd een vrije trap in de kruising, acht minuten voor tijd scoorde Marco van de Pol de gelijkmaker, maar al snel maakte Arne van den Berg op aangeven van Wittenrood de winnende treffer. ,,We wisten van tevoren dat GVVV maar één keer zouden scoren”, lacht de aanvaller. ,,Het was supermooi om deze titel ook te pakken. Tijdens de wedstrijd merk je dat er emotie zit op deze wedstrijd. Normaal liet ik me niet van de wijs brengen als er allerlei dingen werden geroepen, maar nu wel. Beide teams zochten de grenzen op.”

(Tekst gaat verder na foto)

Michel Boerebach werd met DOVO kampioen in 1999 en werd op de reünie geïnterviewd over zijn carrière  - Jacques Jullens

Voor Frank bleek dit de allerlaatste wedstrijd voor DOVO en een emotionele bovendien. Na negen jaar voor de ‘rooien’ vertrok hij naar de overkant. Hij speelde er vier jaar. ,,Ja, natuurlijk was dit emotioneel voor mij. Alles kwam hier samen. Ik wist dat dit mijn laatste duel was voor DOVO en dat ik door omstandigheden besloot weg te gaan.”

NIET GESLAPEN

De verdedigende middenvelder speelde vier jaar bij GVVV, maar als je hem vraagt waar zijn hart ligt, antwoordt hij zonder twijfel DOVO. Voor zijn jarenlange teamgenoot is dat al net zo. ,,Ik ben drie keer benaderd door het blauwe kamp, maar heb nooit de overstap gemaakt. Wat veel mensen niet weten is dat ik bijna wel besloot om te gaan. DOVO toonde te weinig waardering en met GVVV was het zo beklonken. Maar weet je: ik heb daarna een week niet geslapen. Het voelde toch niet goed.”

De voormalige toppers van DOVO genoten dinsdag van de avond, zegt Freek stralend. ,,Gezondheid is niet vanzelfsprekend. Vanavond kwam Christiaan Wolf nog langs. Hij was een van onze medespelers en is maar 35 jaar oud geworden. Hij stierf op de tennisbaan. Dat gaat me aan het hart. Dat we iedereen weer konden zien in goede gezondheid op deze speciale bijeenkomst is mooi. Bij ons succes was iedereen betrokken. Het is niet het succes van het individu, maar van ons allemaal.”