Arie Brouwer, de sportverzorger bij VCV: ‘Ik moet juist op de rem trappen’

VEENENDAAL Verzorgers en fysiotherapeuten zijn de stille maar onmisbare krachten rondom een sportteam. Zij horen dingen op de behandeltafel, die zeer vertrouwelijk zijn en hebben een hechte band met de sporter, maar ook met de trainer. Hoe gaan ze daar mee om? Waarom blijft een verzorger vaak zo lang bij zijn club? In een serie artikelen zetten we enkele verzorgers uit de gemeente Veenendaal centraal. In de tweede aflevering: De 62-jarige Arie Brouwer van volleybalvereniging VCV. 

door Jeroen van der Veer

Hoe ben je bij VCV terecht gekomen, Arie? Je hebt toch een waterpolo-verleden? ,,Dat klopt, ik zat twaalf jaar in het eerste van VZC en heb eredivisie gespeeld. Doordat ik al als fysiotherapeut werkzaam was, begeleidde ik al mijn teamgenoten en later kwam ik als fysio terecht bij het Nederlands waterpoloteam. Ik zag de hele wereld en het was echt een mooie tijd. Mijn dochter, Anne Brouwer, ging in het eerste vrouwenteam van VCV volleyballen en als trotse vader ga je dan wel eens kijken. Op de vereniging raak je dan in gesprek met anderen en van het één kwam het ander. Ik was als fysiotherapeut / verzorger actief bij het team van Anne Brouwer en toen vroeg Hugo Rijken of ik dit ook bij het eerste mannenteam kon doen.”

Had je überhaupt wel iets met volleybal? ,,Ik ben een waterpolo-man, maar ben volleybal wel gaan waarderen. Dat was ook mijn voordeel, denk ik: ik ging er blanco in en daardoor blijft het spelletje, ook nu nog, verrassen. Bij waterpolo gebeurde mij dat niet meer; ik kon het spelletje wel. Dat is bij volleybal wel anders.”

Ben je vaak op de vereniging te vinden? ,,Toen VCV nog in de eredivisie actief was, was ik er drie keer per week te vinden. Nu is dat twee keer, denk ik. Dan behandel ik de spelers en als het niet lukt qua tijd, dan komen de sporters naar mijn eigen praktijk in de Scheepjeshof.”

Is het lastig dat wat je op de behandeltafel hoort, voor je te houden? ,,Absoluut niet. Elke speler heeft zo’n zijn eigen verhaal en wat ze vertellen, is soms heel vertrouwelijk. Je bouwt in een korte tijd toch een band met ze op. Alles blijft tussen die persoon en mij; dat vind ik heel belangrijk. Als ik iets naar de coach communiceer, gaat dat nooit zonder dat de speler dit ook weet.”

Zie je snel genoeg of iemand echt geblesseerd is of faken ze ook wel eens? ,,Faken? Nee, dat gebeurt niet. Iedere sporter wil toch altijd spelen? Het is juist meer dat ik op de rem moet trappen, omdat zij té graag weer in het veld willen staan.”

Welke speler ligt het meest bij jou op de tafel? ,,Op advies van mij heeft Robyn van Donselaar, speler van Dames 1, zich laten opereren. Om welke blessure dat ging, moet je maar aan haar vragen... maar in haar herstelperiode heb ik haar begeleid. Dus haar heb ik veel gezien. Maar andere spelers? Ik vind het lastig om hier een specifieke naam te noemen.”

Wat is de heftigste blessure die je voorbij hebt zien komen? ,,Och, ik heb er zoveel voorbij zien komen. Maar waterpolo en volleybal zijn beide bovenhandse sporten, dus je moet vooral aan de schouderblessures denken. Een gescheurde labrum is een heel nare blessure. Je ziet het aan de buitenkant niet goed en als je eraan geopereerd bent, staat er een herstelblessure van een maand of negen voor. Ook een knieschijf die uit de kom gaat, maakt indruk. Dat doet bij de speler erg veel pijn, al heb ik dit zelf terug kunnen plaatsen. Maar de enkelbandjes hebben het ook zwaar bij het volleybal; die zie ik ook regelmatig.”

Zijn spelers in de loop der jaren meer of minder gaan piepen? ,,We weten nu meer over het lichaam en de gevolgen van blessures. Vroeger ging je dus langer door en piepte je niet. Nu zijn we allemaal wat voorzichtiger en dat is goed, begrijp mij niet verkeerd. Ik vind het een mooie ontwikkeling dat sporters nu hun hele lichaam trainen. Daarmee voorkom je echt een hoop blessures.”

Wat doe je als een trainer je advies niet opvolgt over het wel of niet fit verklaren van een speler? ,,Er is nooit een discussie; nee is nee. Ja, zo simpel is het. Ik bepaal wanneer een speler fit genoeg is om weer te beginnen. Als een coach daar lak aan heeft, is het voor mij klaar. Dan kunnen er soms wel belangen op het spel staan, maar de gezondheid is het allerbelangrijkste. Dat weten trainers en coaches ook, dus eigenlijk wordt het advies altijd opgevolgd.”